Konie huculskie

Konie huculskie to rasa konia domowego pochodząca od tarpana. Nazwę swą wywodzą od górali ruskich - Hucułów, ludności o specyficznej kulturze dla których koni odgrywały bardzo ważną rolę w życiu codziennym. Są to konie niezbyt wysokie, żywotne, silne i odporne. Bez problemów mogły przenosić ciężkie ładunki nawet po wymagających górskich ścieżkach.

Rasa tych zwierząt nadaje się do rekreacji, turystyki górskiej, rajdów terenowych i do zaprzęgu. Obecnie, ze względu na swą łagodność i inteligencję, używane są często w hipoterapii. Po podpisaniu w 1992 roku Konwencji o różnorodności biologicznej (Polska dokument ratyfikowała w roku 1996) w kraju wprowadzono Program ochrony zasobów genetycznych koni rasy huculskiej.

Koniec huculsie mają głowę dość ciężką o różnym profilu, szerokim czole. Szyja średnio długa, raczej gruba, nigdy nie osadzona wysoko. Tułów hucuła silny, długi, szeroki, o długich i wyjątkowo dobrze wysklepionych żebrach, kłąb niewysoki ale wyraźnie zaznaczony i dobrze umięśniony. Grzbiet długi prosty lub nieco wklęsły, zad zaokrąglony lub nieco ścięty, bardzo mocny, często przebudowany. Pierś hucuła szeroka, łopatka ustawiona dość stromo co nie jest wad. Kończyny są krótkie i kościste, ale stawy i kopyta są bardzo trwałe i odporne na urazy mechaniczne. Konie huculskie najczęściej mają umaszczenie ciemno-myszate, kare, srokate, gniade i kasztanowate. Bardzo charakterystyczną cechą umaszczenia tych koni są czarne paski na kończynach oraz czarna linia wzdłuż grzbietu. Konie huculskie dzieli się na dwa typy, na te bardziej masywne oraz filigranowe.

Koniec huculskie nie są końmi wybrednymi, bardzo dobrze wykorzystują słabej jakości pastwiska. Zaspokojenie zapotrzebowania na składniki pokarmowe nie jest trudne. Wiosną i latem konie mogą być utrzymywane cały czas na pastwisku. Należy zapewnić stały dostęp do wody i zadaszonego pomieszczenia, w którym konie mogą się schronić podczas upałów i ulewnych deszczy.